Deze studie beantwoordt de vraag of de bemoeienis van de Europese Unie met de strafvordering bijdraagt aan een nationale trend in de strafvordering of juist niet. Die trend wordt gekenmerkt door een terugtredende wetgever die de kaders schept waarbinnen de rechter flexibel kan opereren en de rechterlijke ruimte is toegenomen. Omdat tot heden nog weinig Unierechtelijke regelgeving met betrekking tot de strafvordering in enge zin voorhanden is, ligt de focus op de strafvordering in ruime zin. Dat betekent dat de aandacht is gericht op bemoeienis van de Unie bij de internationale rechtshulp in strafzaken. In dat kader wordt een vergelijking gemaakt tussen wetgeving die is gebaseerd op de traditionele rechtshulp en wetgeving die tot stand is gekomen ter implementatie van de wederzijdse erkenning. Daarbij gaat het om uitlevering (overlevering) en de overname (wederzijdse erkenning) van sancties.

De hypothese in de literatuur is dat de bemoeienis van de Europese Unie niet positief bijdraagt aan de keuze op nationaal niveau, maar leidt tot een afname van de rechterlijke ruimte. Dit onderzoek laat zien dat dit niet zozeer door bemoeienis van de Europese Unie is veroorzaakt, maar vooral berust op keuzes van de Nederlandse wetgever. De keuzes zijn onnodig en vaak ook nog krachteloos.