Dit voorjaar zijn er Kamervragen gesteld over het zogenaamde zelfonderzoek door advocaten. Met zelfonderzoek wordt hier bedoeld: het onderzoek door de advocaat van een onderneming die ergens van wordt verdacht of beschuldigd. De Minister van Justitie en Veiligheid sluit dergelijk zelfonderzoek niet uit, mits het onderzoek inzichtelijk en toetsbaar wordt gepresenteerd én de betreffende advocaat zich onder andere houdt aan de kernwaarden die zijn vastgelegd in artikel 10a van de Advocatenwet. Eén van die kernwaarden is dat de advocaat ‘partijdig (is) bij de behartiging van de gerechtvaardigde belangen van zijn cliënt’. Bij een aantal Kamerleden is de vraag gerezen: in hoeverre die partijdigheid afbreuk doet aan de betrouwbaarheid van het zelfonderzoek? Ofwel: in hoeverre is deze kernwaarde verenigbaar met objectief onderzoek?

De discussie hierover is niet nieuw, maar de vraag blijft terugkomen omdat de regelgeving op dit punt de afgelopen jaren niet wezenlijk is veranderd. Immers: ‘objectiviteit’ is niet als kernwaarde in de Advocatenwet opgenomen. Dit is anders voor (forensisch) accountants, bij wie het beginsel wel in de regelgeving is opgenomen. Die objectiviteit kan - zo blijkt uit de praktijk – wel eens wringen als een accountant een bijzonder belang vertegenwoordigt.

In dit artikel gaat de auteur in op de vraag of je als onderzoeker partijdig kunt zijn en tegelijk objectief? Welke lessen kunnen advocaten trekken uit de praktijk van (forensisch) accountants?

Ter beantwoording van die vragen gaat zij eerst kort in op de spelers die actief zijn op de ‘markt’ voor (zelf)onderzoek. Daarna besteedt zij aandacht aan de ter zake relevante regelgeving voor advocaten en accountants. Tot slot ervaringen in de praktijk van (forensisch) accountants, in hoeverre daaruit een spanningsveld tussen partijdigheid en objectiviteit blijkt.

Lees verder: