Er wordt de laatste jaren veel en op het scherpst van de snede gediscussieerd over de reikwijdte van het advocatuurlijke verschoningsrecht. Nog meer onontgonnen terrein is de waarborging van de geheimhouding, vooral in praktische zin tijdens onderzoeken en doorzoekingen. Eigenlijk is die praktijk niet of nauwelijks wettelijk geregeld. Er zijn enkele spelregels in de praktijk ontstaan, omarmd in de jurisprudentie en soms uiteindelijk in meer of mindere mate in de wet vastgelegd, maar die zijn zeer minimaal. Zeker in het huidige tijdsgewricht van omvangrijke digitale onderzoeken en zoekingen, waarbij sowieso als uitgangspunt geldt dat op voorhand geen selectie valt te maken, wringt de waarborging van geheimhouding.

Er worden met de digitale opbrengst – nogal eens vele terrabytes groot – bijna noodzakelijkerwijs ook geheimhoudersstukken meegenomen, soms enkele, soms in grote aantallen. Hoe valt de geheimhouding dan praktisch te waarborgen? Hoe is te voorkomen dat de advocatuurlijke geheimhouding en het verschoningsrecht illusoir worden, alleen maar omdat geheimhoudersstukken in de praktijk in de computer en op het bureau van de onderzoekende autoriteiten belanden, omdat het lastig is deze te identificeren en (vervolgens) daar waar nodig af te zonderen? In de vorige editie van dit tijdschrift schreef ook Officier van Justitie Mooijen over dit onderwerp. Ik vermijd een herhaling van zetten, en waardeer haar kijkje in de keuken.

Alleen door een open gesprek en discussie over dit onderwerp, kan naar mijn overtuiging tot gedeelde inzichten en geaccepteerde werkwijzen worden gekomen. Ik signaleer echter ook dat de praktijk nog weerbarstiger is dan al geschetst, en reageer of bekritiseer dan ook daar waar dat volgens mij nuttig en nodig is. Tot slot ga ik nog in op de vraag of het conceptwetsvoorstel dat nu over dit onderwerp voorligt, volstaat, en een regeling biedt voor alle relevante aspecten. Ik denk dat dit niet zo is, en formuleer 7 vuistregels.

Lees verder: