In het ordeningsrecht, dus ook in het milieurecht, zijn de raakpunten van bestuursrecht en strafrecht velerlei. Deze bijdrage is de uiting van de verbazing van een strafrechtbeoefenaar over het hapsnap-karakter van die raakpunten en over het ontbreken van een omvattende visie over de onderlinge verhouding van die twee systemen in de handhaving.

De vraag naar die verhouding is overigens welbeschouwd niet de eerste vraag die moet worden gesteld. Dat is de vraag wat de samenleving überhaupt met handhaving wil. Hier is namelijk een aanzienlijke kloof tussen woord en daad zichtbaar. In elk geval in het milieurecht wordt aan de ene kant vaak iets geponeerd als: ‘Adequate handhaving van wet- en regelgeving is van essentiële betekenis voor het realiseren van de met die wet- en regelgeving beoogde doelstellingen van overheidsbeleid.’

Aan de andere kant klinkt bijvoorbeeld de bekende Commissie-Van Aartsen: ‘Met toenemende verbazing en verontrusting heeft de adviescommissie VTH zich gebogen over de prestaties van het VTH-stelsel.’ De vraag naar handhaving als zodanig is fundamenteler en ook anders van aard dan die naar de verhouding tussen bestuurs- en strafrecht binnen de handhaving, maar de beperkt zich tot de laatste.

Wat volgt, is niet meer dan een impressie op grond van langjarige werkzaamheid als oﬃcier van justitie op het milieuterrein. De auteur geeft ten eerste een opsomming van punten waarop bestuurs- en strafrecht elkaar tegenkomen. Alleen al de lengte van die waarschijnlijk nog onvolledige lijst en de diversiteit van die punten tonen aan dat de totstandkoming van een overkoepelende visie is geboden. In het tweede deel van deze bijdrage doet de auteur enkele suggesties voor elementen van zo’n visie.

Lees verder: