Rechtbank Midden-Nederland 31 maart 2021, ECLI:NL:RBMNE:2021:1283

Aan medeverdachte, de echtgenoot van verdachte, is eveneens het witwassen van panden tenlastegelegd. De rechtbank is in die zaak tot een bewezenverklaring van (gewoonte)witwassen van de voorwerpen gekomen. Daarbij is uit de bewijsmiddelen afgeleid dat het niet anders kan zijn, dan dat de voorwerpen onmiddellijk of middellijk afkomstig zijn uit door voornoemde medeverdachte gepleegde beleggingsfraude in de periode van 1994 tot 1996.

Met de officier van justitie en de verdediging, is de rechtbank van oordeel dat er geen wettig en overtuigend bewijs is dat verdachte wetenschap had van de criminele herkomst van de gelden waarmee de panden zijn aangekocht. Verdachte zal daarom van het primair ten laste gelegde (gewoonte)witwassen worden vrijgesproken.

Anders dan de officier van justitie, is de rechtbank van oordeel dat verdachte evenmin redelijkerwijs heeft moeten vermoeden dat het geld waarmee de panden zijn gekocht afkomstig was van enig misdrijf. De rechtbank betrekt bij haar oordeel dat verdachte in 1993 op 16-jarige leeftijd met haar elf jaar oudere echtgenoot is getrouwd en in 1995 op 18-jarige leeftijd vanuit Marokko bij hem in Duitsland is gaan wonen. Zij was de Duitse taal niet machtig toen zij de panden in Duitsland op Naam kreeg. Verdachte heeft schriftelijk verklaard dat zij wist dat haar echtgenoot in Duitsland werkte in aandelen maar dat zij geen kennis had van het werk dat hij deed. De rechtbank heeft geen reden om aan de juistheid van deze verklaring te twijfelen.

Het enkele feit dat verdachte wist dat haar echtgenoot in 2003 bijna drie maanden heeft vastgezeten, terwijl niet is gebleken dat zij wist waarvoor hij had vastgezeten, is onvoldoende grondslag voor het oordeel dat verdachte had moeten vermoeden dat de panden gefinancierd zijn met van misdrijf afkomstig geld. Verdachte wordt daarom ook van het subsidiair ten laste gelegde schuldwitwassen vrijgesproken.

Lees hier de volledige uitspraak.