The intense debate over the past few years on access to data for criminal investigations has led to the adoption of the E-evidence package. Yet, electronic evidence is no less crucial for punitive administrative proceedings. One administrative investigation authority that could benefit from more extensive access to electronic evidence is OLAF, which, at this point, does not seem to have the power to request data from service providers. Such powers could be essential, however, for the detection and investigation of fraud or corruption. This article argues the need for a general and thorough reflection on access to electronic evidence from Internet Service Providers (ISPs) in administrative punitive proceedings. It also discusses the transfer of this type of evidence between administrative and criminal proceedings (in both directions) in order to more specifically justify an extension of OLAF’s powers to be able to request such evidence.

Door deepfake-technologie vervaagt de grens tussen waarheidsgetrouwe en artificiële representaties van gebeurtenissen in de wereld steeds meer. De strafrechter wordt door de inbreng van (mogelijke) deepfakes in strafzaken geconfronteerd met nieuwe problematiek bij de bewijswaardering en bij de beoordeling van betrouwbaarheidsverweren: wat zijn goede redenen om wel of juist geen geloof te hechten aan een beeldopname en deze wel of juist niet voor het bewijs te gebruiken? De auteur stelt in deze bijdrage dat de beantwoording van deze vraag met name problematisch is bij (relatief) hoge kwaliteit beeldopnamen (≥ 1280x720 pixels), omdat dergelijke beeldopnamen niet-waarneembare digitale sporen bevatten die slechts door deep learning-algoritmen kunnen worden gedetecteerd en een digitaal-forensisch deskundige geen inzicht kan geven in de wijze waarop dergelijke algoritmen beeldopnamen als authentiek of fake classificeren.