Er wordt vanuit Europa veel duurzaamheidsregelgeving over ons uitgestort. De verschillende richtlijnen en verordeningen volgen elkaar in rap tempo op en zijn al van kracht of geïmplementeerd of zullen dat in de komende jaren worden. Nieuw zijn vooral de regels die bedrijven verplichten om hun impact op mensen en milieu, ook in hun ketens, te meten, te managen en daarover te rapporteren. Voorbeelden daarvan zijn de Corporate Sustainability Reporting Directive (CSRD), de Corporate Sustainability Due Diligence Directive (CSDDD), de Ontbossingsverordening en de Batterijenverordening. Verder zijn nog in voorbereiding (maar nog niet aangenomen) de Dwangarbeidverordening en de Green Claims Directive, welke laatste gaat over uitingen van bedrijven over de duurzaamheid van producten of diensten waarmee zij richting van consumenten adverteren.

Auteurs hebben onderzoek gedaan naar de vraag in hoeverre bestuurders persoonlijk aansprakelijk kunnen worden gesteld voor schendingen van de CSRD en CSDDD. Deze vraag is zowel vanuit civielrechtelijk als strafrechtelijk perspectief onderzocht. Hoewel de CSRD en CSDDD geen bepalingen over bestuurdersaansprakelijkheid bevatten, kunnen deze richtlijnen toch vergaande implicaties voor bestuurders hebben. Auteurs betogen onder meer dat een terughoudende maatstaf voor het aannemen van bestuurdersaansprakelijkheid passend is gelet op de complexiteit van de richtlijnen, en dat dit noodzakelijk is om ambitieuze bestuurders te behouden.