Een veelvoorkomend probleem in strafrechtelijke (fraude)onderzoeken is de al dan niet heimelijke inbeslagneming van digitale gegevens die onder het professioneel verschoningsrecht van de advocaat vallen. Geheimhouderinformatie dus, die vervolgens jarenlang wordt bewaard op de systemen van opsporingsinstanties en het OM, omdat het te ingewikkeld en kostbaar zou zijn om deze te vernietigen, zoals de wet voorschrijft. In plaats daarvan wordt digitale geheimhouderinformatie “uitgegrijsd”. Daarmee wordt beoogd informatie ontoegankelijk te maken voor leden van het opsporingsteam. De “uitgegrijsde” informatie blijft bewaard en kan ook weer worden “ontgrijsd” zodat deze weer toegankelijk is.

Op 22 maart 2022 heeft de voorzieningenrechter van de rechtbank Oost-Brabant in een door de “Stibbe-advocaten” tegen de Staat aangespannen kort geding geoordeeld dat de Staat onrechtmatig heeft gehandeld doordat politieambtenaren, het OM en de FIOD inzage hebben gehad in het e-mailverkeer tussen de advocaten en hun cliënten. Wie iets verder terugblikt in de tijd ziet dat de geschiedenis zich herhaalt. In de kern gaat het steeds om de vraag of de opsporende instanties inhoudelijk kennis mogen nemen van communicatie, telefoontaps of e-mails, tussen advocaten en hun cliënten, die in het kader van een opsporingsonderzoek zijn afgeluisterd c.q. in beslag genomen. Volgens art. 126aa lid 2 Sv moet dergelijk materiaal onmiddellijk door de OvJ worden vernietigd. Maar dan moet er eerst worden vastgesteld welke gesprekken of berichten onder geheimhouderinformatie vallen. En daar zit de zwakke schakel.